Premiera: Solidarność. Rekonstrukcja

Solidarność. Rekonstrukcja
SPEKTAKL
duża scena
REŻYSERIA I SCENOGRAFIA
Paweł Wodziński
WSPÓŁPRACA
Jan Sowa
WSPÓŁPRACA DRAMATURGICZNA
Piotr Grzymisławski
MUZYKA
Karol Nepelski
VIDEO
Magda Mosiewicz
INSPICJENTKA
Hanna Gruszczyńska
WYSTĘPUJĄ
Beata Bandurska, Magdalena Celmer, Paweł L. Gilewski, Mirosław Guzowski, Marian Jaskulski, Roland Nowak, Martyna Peszko, Maciej Pesta, Jerzy Pożarowski, Sonia Roszczuk, Jan Sobolewski, Anita Sokołowska, Małgorzata Trofimiuk, Jakub Ulewicz, Piotr Wawer Jr, Konrad Wosik, Małgorzata Witkowska, Marcin Zawodziński
Projekt teatralny (performatywny) „Solidarność.Rekonstrukcja”, wychodząc od stenogramów I Zjazdu Delegatów Solidarności w Gdańsku w 1981 r., przedstawia Solidarność jako ruch horyzontalny...

...tworzony nie przez elity związkowe i ich warszawskich doradców, ale przez 10 milionów członków we wszystkich regionach Polski, na zasadach demokracji bezpośredniej.

Prezentuje także deklarację programową Związku „Samorządna Rzeczpospolita”, która odwoływała się do idei samorządności politycznej i ekonomicznej, i szkicowała inną, alternatywną wizję Polski, opartą m.in. na samozarządzaniu przedsiębiorstwami, równym dostępie do świadczeń i usług publicznych, a także ochronie środowiska i rozwoju społecznym poprzez kulturę i edukację. Przypomina, że działania Solidarności wpisywały się także w międzynarodowy ruch związkowy i polityczny, domagający się autonomii i samorządności zarówno w gospodarce, jak i w obszarach społecznych i politycznych, nie tylko krajach państwowego socjalizmu, ale również w państwach kapitalistycznych, nie tylko w Europie Wschodniej, ale na całym świecie. Nie przypadkiem robotnicy włoscy, związani z Autonomia Operaia strajkując w 1981 r. wznosili okrzyk „Wczoraj Gdańsk i Szczecin, dzisiaj Turyn i Mediolan”.

„Solidarność. Rekonstrukcja” nie jest jednak projektem historycznym. Zamiarem realizatorów jest przedstawienie współczesnych alternatyw ekonomicznych i politycznych, które po załamaniu się neoliberalnego kapitalizmu, wybuchu kryzysu finansowego w latach 2007-2008, eskalacji konfliktów na Bliskim Wschodzie i w Północnej Afryce, kryzysie europejskiej polityki migracyjnej, wzniesieniu się fali prawicowego populizmu, mogą stać się propozycjami zmian systemowych, wykraczających poza skompromitowany neoliberalny kapitalizm, z jednej strony, oraz nacjonalizm i izolacjonizm, będący naiwną receptą na negatywne procesy globalizacyjne, z drugiej.

Stawką, o którą idzie gra, nie tylko w teatrze, jest przemyślenie i stworzenie nowego, demokratycznego i równościowego projektu politycznego, który będzie w stanie zapobiec dalszym konfliktom i napięciom, i który zaproponuje sprawiedliwy świat. Polskim doświadczeniem, które wyznacza taki właśnie horyzont polityczny i ekonomiczny jest Solidarność.